Patrick Bruel is een Frans zanger en acteur van Joodse komaf.
Zijn ouders waren joodse Berbers, uit Tlemcen. Zijn vader verdween toen Patrick drie jaar oud was. Samen met zijn moeder ging hij naar Argenteuil, een voorstad van Parijs. Zijn grote passie was voetbal en in die tijd was zijn grote voorbeeld Johan Cruijff. Zijn moeder overtuigde hem dat hij toch een goede achtergrond nodig had en hij haalde zijn DEUG (Diplôme d'Etudes Universitaires Générales) in Engels.
In 1978 werkte hij als G.O. (Gentil Organisateur) bij "Club Med" en hij organiseerde er talentenjachten en deed er zelf ook aan mee. Hij werd gehoord door iemand van Barclay, die hem een single liet maken: "Vide" en op de achterkant "Jusqu'au bout". Het werd geen doorbraak.
In 1979 speelde hij zijn eerste filmrol in "Le coup de Sirocco" van regisseur Alexandre Arcady. Het was een kleine rol, maar hij had de smaak te pakken.
Om een beetje op adem te komen en om te beslissen wat hij uiteindelijk wilde doen, vertrok hij naar New York. In eerste instantie om zijn toenmalige vriendin na te reizen, maar de twee geplande weken werden uiteindelijk twee jaar. Hij leerde Gérard Presgurvic kennen, met wie hij het nummer "Marre de cette nana-là" schreef.
Terug in Frankrijk kreeg hij verschillende filmrollen aangeboden en hij richtte zich meer op het schrijven van teksten. In 1987 stond hij in "Olympia" op de planken voor een aantal concerten. Hoewel ze goed bezocht werden, was het nog steeds geen doorbraak. Die doorbraak kwam uiteindelijk met het album "Alors Regarde". Daarop staan nummers als "Place des Grands Hommes" en het later nogmaals uitgebrachte "Casser la Voix", dat ver buiten de grenzen van Frankrijk bekend werd. De tour na het album "Alors Regarde" was een doorslaand succes en het fenomeen Bruel leek geboren te zijn.
In Frankrijk werd in het begin van de jaren negentig gesproken over de "Generatie Bruel". Hij werd er om geprezen dat hij jong genoeg was om de jongeren aan te spreken en oud genoeg om met de volwassenen mee te praten. Bovenal leek hij een meisjesidool te zijn en op vele posters in menige tienerkamer sierde hij de muur. Tijdens zijn concerten vallen veel meisjes flauw, wat te zien is op de registratie van de tour 1990-1991. Later trad Bruel nog op in het "Palais Omnisports" de Paris-Bercy.
Naast romantische liedjes zingt Bruel ook over zaken in de politiek waar hij het niet mee eens is en maakt hij zich daar sterk voor. Op 21 juni 1995 weigerde hij in Toulon op te treden omdat de burgemeester lid was van het Front National. De voorman van het FN, Jean-Marie Le Pen, viel hem hierover publiekelijk aan. Eerder, in 1990, trad Bruel op tijdens "SOS Racisme". Ook bij demonstraties, zoals tegen de "Loi Debré" in 1998, liep hij vooraan met onder andere Emanuelle Béart. Bruel steunt vele goede doelen. Hij treedt op tijdens benefietconcerten tegen kanker, aids en verleende zijn medewerking aan een humanitaire actie voor Somalië. Samen met andere artiesten, zoals Pascal Obispo en Jean-Jacques Goldman maakt hij deel uit van de groep "Les Enfoirés" en staat in dat kader al jaren op het podium voor de restos du coeur, om geld in te zamelen voor dak- en thuislozen. In december 2013 is hij de presentator van het Franse televisieprogramma "Telethon", dat geld inzamelt om onderzoek te bekostigen om spierziekten tegen te gaan. Om dit te promoten komt "Un Arc en Ciel" uit, dat hij eerder schreef met Amanda Sthers. Dit zingt hij met Marina Russo, die een spierziekte heeft en de Franse zangers Cali en Bénabar. iTunes steunt deze actie voor de allereerste keer kosteloos.
In 2002 schreef Bruel samen met Rick Allison en Marie-Florence Gros het nummer "Il Faut du Temps" voor het Eurovisiesongfestival. Het werd vertolkt door Sandrine François en zij behaalde de vijfde plaats.
Bruel speelt op hoog niveau poker en is te zien op diverse instructie-DVD's voor poker.
In september 2004 trouwde hij met de ruim 20 jaar jongere schrijfster Amanda Maruani. Samen hebben ze twee zonen Oscar (2003) en Léon (2005).
Patrick Bruel is vaak te gast in het Franse programma "Star Académy". Hij treedt op met onbekende artiesten en geeft hun tips en adviezen. Ook is hij producer van een aantal artiesten (Julie Reins, Domino, Carrapicho) die onder zijn eigen platenlabel "Rendez-vous musique/14 Productions" werken.